Deze centrumwoning uit de jaren 60 stond op de leegstandsinventaris en was op weg naar de sloop. De context (lichtinval, dyanimiek, materialisatie, ...) werd intussen ook volledig anders door de bouw van een appartementcomplex naast de woning.

De woning werd digitaal driedimensionaal in kaart gebracht. Werd vervolgens ontdaan van haar functies en programma, waardoor als het ware een massief te bewerken ‘blok’ ontstaat. Op die manier wordt de woning niet aanzien als een geheel vlakken en kan er veel vrijer te werk gegaan worden. Als een beeldhouwer werd dit ‘blok’ (met context) bewerkt om tot diep in de kern licht te brengen. Deze ‘blok’ werd terug omgezet aan de tekentafel wat resulteerde in perforaties of het verdwijnen van volledige tussenverdiepen en wanden. Een huzarenstukje was de grote cirkel in ter plaatse gestort beton. Deze brengt licht tot diep in de woning en vormt een structurele plaat die de woning draagt. Bezoekers worden ‘onbewust’ door de vorm en lichtwerking naar deze centrale plek getrokken om hieronder rond het meubel samen te komen.