In de levendige kader van rood schuilt een kern van geheimen en kwetsbaarheden. Verscholen onder een oppervlakte waar passie zich vermengt met angst.

Het kalme grijs streelt zacht en de randen van mijn denken waarin chaos en rust samenkomen. Een uitnodiging in zijn neutraliteit.

Blauw, als de oneindigheid van de lucht, toon van dromen, hoop en verlangen. Het smetteloos wit, als de ongebruikt canvas, bereid om te worden gevuld met leven.

Diep verankerd in de essentie van bestendigheid slaagt mijn geest er niet in te ontsnappen uit zijn strak, gevangen en gelimiteerd hoofd.

Toch blijft de ziel onverzettelijk vrij, als de wind en danst door de open velden van mijn verbeelding. 
Een zelfportret dat telkens transformeert, een eindeloze reis door de lagen van mijn ziel.