In De vloer is van lucht komt Matthieu Claus’ beeldtaal tot leven: een wereld waarin materialen, vormen en structuren worden heruitgevonden. Wat op het eerste gezicht een luchtig spel van patronen en kleurvlakken lijkt, draagt de sporen van iets veel fundamentelers — een zoektocht naar de onderliggende ‘cel’ die alles samenhoudt. Net als in zijn bredere oeuvre, vertrekt Claus hier vanuit hergebruik en reconstructie. Elk element voelt als een fragment van iets dat ooit een andere functie had: schroot, resten, herinneringen.

Door lagen op te bouwen én af te pellen, ontstaat een abstractie die niet alleen visueel is, maar ook emotioneel resoneert. De titel — De vloer is van lucht — wijst op een paradoxale ruimte: stevig én vluchtig, gestructureerd én speels. Claus nodigt de toeschouwer uit om te kijken voorbij de oppervlakte, op zoek naar ritmes en patronen die niet meteen zichtbaar zijn, maar wél voelbaar.

Het werk balanceert tussen orde en intuïtie, tussen architectuur en poëzie. Zoals steeds bij Claus, is wat we zien slechts een ingang — de echte structuur zit in wat wordt gesuggereerd.