In dit werk is er geen duidelijke grens, geen vaste structuur die zich laat vastpinnen. Wat zich toont, lijkt tegelijk te vervagen. De vormen bewegen traag, als herinneringen zonder begin of einde. Lijnen buigen weg van richting, ritmes worden opgebouwd en weer ondergraven.

Een poging tot verdwijnen is geen vlucht, maar een beweging van loslaten. Niet uit angst, maar uit noodzaak — een verlangen om even niet bepaald te worden. Wat resteert is geen leegte, maar een tussenruimte: niet meer hier, nog niet daar.

De spanning ligt niet in contrast, maar in vervloeiing. Er is een zachte strijd tussen het zichtbare en het onzichtbare, tussen structuur en overgave. Alsof het schilderij ademt in het tempo van iets dat niet wil verdwijnen, maar ook niet langer wil blijven zoals het was.

Deze poging is niet mislukt. Ze is gaande.