De titel ‘Semblant I’ betekent “schijn” of “uiterlijk” en verwijst naar het Franse "faire semblant”, vertaalt "doen alsof". Dat idee intrigeert mij. Wanneer zetten we als mens onszelf ‘in scène’? Bestaat authentiek mens zijn? Of doen we eigenlijk niet allemaal maar “alsof”, tot we onze eigen ‘schijnvoorstelling’ beginnen geloven?
Wat me vooral interesseert, is hoe we verschillende lagen en sluiers over onszelf leggen. Zowel in hoe we ons tonen aan anderen in de buitenwereld, als in wat we in onszelf liever niet onder ogen komen in onze binnenwereld.

Voor dit schilderij heb ik mijn lief als model genomen. De ‘semblant’ draait erom hem als een ander personage voor te stellen. De versluiering gebeurt letterlijk: door verschillende lagen schmink over hem aan te brengen. Daarmee stel ik de vraag: wie is deze figuur?

Het portret balanceert tussen menselijkheid en bevreemding. Het gezicht is herkenbaar maar heeft ook iets vreemds. Zoals er in ieder van ons een ‘vreemde’ leeft, iets wat we proberen te omzwachtelen. De sluier komt zichtbaar terug in het beeld. De uitdrukking lijkt peinzend, misschien zelfs uitzichtloos. Terwijl de ogen met hun scherpe schaduwen en felle accenten iets uitdagends hebben. De penseelstreken zijn zichtbaar en krachtig aangezet. Alsof het gezicht in beweging is en langzaam vorm krijgt. 

Het schilderij draait om de schoonheid en ongemak. Het gaat over identiteit, hoe we onszelf tonen en verbergen tegelijk.