Het tafereel van ‘De Rechtvaardige Rechters’ bevindt zich op ooghoogte wanneer het paneel op de grond wordt geplaatst. De kleuren krijgen de hoofdrol, terwijl tactiliteit en details verdwijnen. In tegenstelling tot de Van Eyck tentoonstelling waar de focus lag op inzoomen, wordt er nu sterk uitgezoomd waardoor er een bevreemdende diepte-ervaring plaatsvindt. Door de sterk verkleinde schaal wordt het schilderen bijna een monnikenpraktijk waarbij ik niet enkel de schildersambacht (met behulp van tandenstokers) op een nieuwe manier heb beleefd, maar gaandeweg ook bewuster werd van het werk zelf. (Als ich kan.) Tijdens het proces zag ik Van Eycks talent texturen en diepte weer te geven door middel van lichtreflectie terwijl ik zelf heb moeten toegeven aan een laagje gouden acrylverf voor het kader. Aangezien Van Eycks observatie leidt tot een enorm realistische weergave van de werkelijkheid vond ik het interessant om dat wat Van Eyck net zo uniek maakt, de tactiliteit, details en texturen, te laten verdwijnen in een miniatuur van ‘De Rechtvaardige Rechters’. De mensen worden bijna ontmenselijkt, enkel het unieke kleurenpalet blijft over. De illusie van een grote zwarte diepte waar het paneel in zweeft verwijst dan ook naar Van Eycks lustige creatie van illusies en trompe-l’oeil-effecten. Uiteraard is de ijle, zwarte ruimte ook een verwijzing naar het mysterie dat rond de diefstal van het paneel hangt. Het gaat al lang niet meer enkel om het paneel zelf, maar om het leven dat het daarbuiten is gaan leiden. Nadat het MSK Van Eyck dichter dan ooit bracht, bezorgen deze tijden van social distancing mij misschien wel het perfecte excuus om zijn meesterwerk even wat verder weg te halen.