Ik ben Cecile Broekaert (°1997, Antwerpen). In 2019 behaalde ik mijn bachelor illustratie aan LUCA School of Arts in Gent en nadien volgde ik een master vrije kunsten, waarin ik onderzoek deed naar “De beeldtaal van de Eenzaamheid”. Dat thema, en meer in het algemeen de manier waarop beelden herinneringen en emoties dragen, vormt nog steeds een belangrijke onderstroom in mijn werk.

Mijn praktijk bestaat uit het verzamelen en bewaren van beelden. Ik beschouw ze bijna als familiefoto’s in een doos: zorgvuldig bewaarde fragmenten die ik groepeer in reeksen of typologieën. Het kunnen landschappen zijn, portretten, bloemen, speelgoed of nachttaferelen. Elk beeld lijkt op het eerste gezicht onschuldig en speels – vaak door mijn levendig kleurgebruik – maar tegelijk sluimert er een gevoel van melancholie of nostalgie. Het gaat mij om dat spanningsveld: schoonheid die iets verbergt, een masker dat tegelijk verhult en onthult.

Mijn werkwijze is gelaagd en tactiel. Ik schilder, overschilder, kras en schuur. Vaak zitten er gravures of monotypes verborgen onder een laag verf, alsof er onder elk beeld nog een tweede, derde of vierde verhaal schuilt. Die opeenstapeling van beelden creëert een cinematografisch gevoel, waarin figuren en objecten verschijnen als flarden van herinneringen of als sporen van iets dat er ooit was. Het gezichtloze of onaffe in mijn figuren is voor mij geen leegte, maar een ruimte waar verhalen kunnen ontstaan.

Ik werk met uiteenlopende materialen – acryl, olieverf, gouache, lakverf, monotype, druktechnieken – en laat mij leiden door de mogelijkheden die elk medium biedt. De verf is nooit definitief: ik kan overschilderen, verwijderen, opnieuw beginnen. Die vrijheid geeft me de kans om blokkades te doorbreken en telkens nieuwe wegen te verkennen.

Inspiratie vind ik overal. Ik verzamel beelden uit oude magazines, botanische prenten, rommelmarktvondsten, filmstills en speelgoed. Het zijn objecten en fragmenten die me intrigeren door hun textuur, kleur of geschiedenis. Ik hergebruik en transformeer ze in mijn werk, zodat ze in een nieuwe context terechtkomen. Zo bouw ik langzaam aan een eigen beeldtaal: een poëzie van het vergeten, een visueel archief van herinneringen die misschien nooit helemaal bestaan hebben, maar toch herkenbaar aanvoelen.

Als kunstenaar zoek ik voortdurend naar een balans tussen spel en ernst, tussen het alledaagse en het poëtische. Mijn werk nodigt de kijker uit om te vertragen, om de gelaagdheid van beelden te verkennen en om ruimte te maken voor datgene wat ongrijpbaar blijft: de echo’s van een herinnering, de melancholie van een vergeeld beeld, de schoonheid van iets dat op het punt staat te verdwijnen.