Tijdens mijn opleiding Monumentale Kunst aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen kwam ik in contact met textielkunst of ruimer opgevat, “kunst met flexibele materialen".

Ik ben altijd gefascineerd geweest door het concept tijd en vergankelijkheid of het transformatieproces dat hiermee samenhangt en het nieuwe dat daaruit voortkomt. Materialen kunnen door het verstrijken van de tijd van uitzicht veranderen, waardoor ze een heel andere gevoelswaarde krijgen. Zo is metaal dat aangetast is door corrosie anders dan het robuuste object dat het eerst was. Textiel kan weelderig of luxueus zijn, maar ook tot op de draad versleten. Hierdoor krijgt het voor mij juist meer betekenis. Er hangt een verhaal aan vast, het heeft ‘geleefd’ en krijgt hierdoor ook iets kwetsbaars.

Na mijn studies Monumentale Kunst kwam ik in contact met Estelle Verhaegen, docente Hedendaagse kant. Zij overtuigde me om te leren kantklossen. Al snel raakte ik gefascineerd door het spel van draden, de chaos waarin structuur tevoorschijn komt, het meditatieve van het kantklossen, de zee van mogelijkheden die de techniek biedt, de geschiedenis die eraan vasthangt. Bovendien zag ik in kant de perfecte metafoor voor vergankelijkheid. Denk aan het geraamte van een blad, dat eruitziet als een fijn kantwerkje. Het maken van kant geeft me de mogelijkheid om een bepaalde fragiliteit weer te geven.

Voor mij is kant als een tekening zonder drager. Geen papier als ondergrond, enkel de lijnen en vlakken, als “tekenlijnen in de lucht”. Bovendien biedt kant ook de mogelijkheid om te spelen met schaduw, met ruimte tussen de verschillende lagen. De ongrijpbare schaduw gaat vaak deel uitmaken van mijn werk.