Het werk van Marianne De Meulenaer toont geen grote formaten, geen taferelen, maar intimistische schilderijtjes, portretjes van soms vreemde figuren waarvan vooral de ogen je telkens intrigeren, je vol verwondering, blijheid of angst - en soms zelfs gemeenheid  aankijken -  dermate dat je moeite hebt om de blik af te wenden waardoor je onbewust binnen treedt in de leefwereld die ze schept.  Via de weergave van de buitenkant weet zij door te dringen tot de binnenkant van haar onderwerp,  wil ze het innerlijke, karakter en de persoonlijkheid van het individu dat ze afbeeldt bereiken.

De figuren in haar schilderijen kijken de toeschouwer aan – soms al het ware zelfs door hem heen - en lijken hem te willen doorgronden, schijnbaar met een angst voor de wereld buiten de grenzen van hun veilige schilderij, bang om uit het doek te stappen.