Hoe vertaalt een kunstenaar zijn diepste gevoelens op het doek? Op welke manier beïnvloedt zijn gemoedstoestand zijn werk? Het zal vele vormen aannemen. Het werk kan niet los gezien worden van de staat van zijn van een kunstenaar op deze of gene ogenblik. Het zal de manier beïnvloeden waarop hij de verf aanbrengt, de kleuren die hij gebruikt, de schakering ervan, de harmonie die er al dan niet uit ontstaat. De compositie misschien, het plaatsen van de bestanddelen ervan. Het geheel van een werk, de toon ervan, zal vaak een doorslag zijn van een specifiek gevoel dat hij had bij het maken ervan, voor zover hij in zijn praktijk ruimte laat voor impulsieve handelingen. Dat is niet steeds het geval. Voor Chris Vanderschaeghe beïnvloedt het zijn hele werk. De achtergrondkleur, of het ontbreken ervan, zal hoofdzakelijk bepaald worden door zijn mood of the day, misschien zelfs de mate waarin hij zijn horizontaal geëtaleerde verf de vrije loop laat op het doek, als op gevoel. Maar meer dan dat nog gaat hij op zoek naar een specifieke emotie in de modellen die hij kiest, vaak toevallige passanten in de constante stroom beelden die ons via televisie en internet bereiken. Ze zullen je zelden aankijken, zijn personages. Misschien omwille van het soort pudeur waarmee de kunstenaar zijn eigen gevoelswereld aan ons voorlegt. Ze kijken weg, soms dromerig, soms vastberaden. Soms mijmerend, zweverig, soms juist uiterst gefocust. De pudeur zet er de kunstenaar soms toe aan om de kijker te misleiden. Onze aandacht trachten te onttrekken van de essentie achter het werk. Door een verrassende streep aan te brengen op een afbeelding van een boom, bijvoorbeeld, of door een werk te bespikkelen met vreemde bollen en vlakken. Je zieleroerselen tentoon spreiden doe je niet zomaar. Het vergt een kijker die actief wil zijn. De weelde aan gevoelens die we als mens kunnen ervaren maakt ook dat er voor Chris geen limiet is in de manier waarop hij deze aan het canvas toevertrouwt. Je zal reeksen herkennen, werken met een gemeenschappelijk gevoel, ook tussen de reeksen zal je bepaalde gemeenschappelijke kenmerken kunnen waarnemen, maar in essentie zijn ze momentopnames van een gemoedstoestand. Het conflict tussen het beeld dat werd geschapen en de naakte emotie die er in verholen zit, zal de kijker soms wat verweesd, richtingloos achterlaten, al zeker in de werken van de laatste maanden, waar de zwarte, peilloze achtergrond alle mogelijke referenties wegneemt om onze blik te helpen focussen op de emotie in de blik of in de houding van de geportretteerde. De kijker wordt uitgenodigd om er zijn eigen emoties op los te laten, in alle mogelijke gedaantes ervan.

(Tekst: Frederic De Meyer)