Evy Kennes

Tessenderlo

Mijn werk ontstaat vanuit het onderbuikgevoel. Een instinctieve, impulsieve stroom waarin elk materiaal, elke vlek, elk detail een gelijkwaardige plaats krijgt. Verf, ecoline, bister, inkt, papier, houtskool, water—ze reageren op elkaar zoals mijn gedachten reageren op emoties: vrij, ongedwongen, eerlijk.

Ik werk procesmatig, zonder vast omlijnd plan. De weg is belangrijker dan het doel. Mijn kunst groeit in lagen, zoals ikzelf groei. Ze is het resultaat van een innerlijke zoektocht naar mijn kinderlijke kern, naar heling, naar authenticiteit. Wat begon als een persoonlijke reis, is uitgegroeid tot een artistieke praktijk die ruimte wil maken voor echtheid, kwetsbaarheid en positiviteit.

Mijn werk wil niet verklaren of overtuigen. Het wil gewoon bestaan. Zoals ikzelf. Elk werk is een stukje dagboek, een fluistering van binnenuit. Twijfel is daarbij een trouwe metgezel, maar geen hinderpaal. Alles mag er zijn—de ruwe randen, de zachtheid, de stilte, de stroom.

Kunst en leven zijn voor mij één en dezelfde beweging. Ik ben mijn werk, en mijn werk is mij.

Opgegroeid in het Antwerpse en tot rust gekomen in Limburg. Ik leef en maak kunst in Tessenderlo. Mijn atelier bevindt zich in onze tuin zodat de stappen die ik zet niet al te ver moeten zijn. Het is mijn veilige plek, mijn thuishaven, 'mijn'.

Ik volgende de opleiding Beeldende Kunsten aan het Pius X in Antwerpen en bleef altijd wel bezig met het maken van kunst. Nu jaren later ben ik meer en meer in kunst ondergedompeld en beheerst het mijn dagelijks zijn. Ik hou ervan om te creëren!

Ik laat me niet graag in een hokje duwen—net zomin als mijn werk. Er is geen strak omlijnd begin of einde, geen rechte lijnen of vooraf bepaald pad. Alles ontstaat onderweg. Mijn kunst groeit zoals ik zelf groei: in fases, gelaagd, geleid door instinct en buikgevoel. Proces boven resultaat. Het eindpunt is nooit het doel—de droom zit in het onderweg zijn.

Ik werk intuïtief, impulsief. Elk stukje papier, elke vlek, streep of kras krijgt evenveel ruimte. Verf, inkt, bister, ecoline, houtskool, potlood, vetkrijt… Ze reageren op elkaar, op water, op tijd—en zo ontstaan sporen die voelen als dagboekfragmenten. Geen bewuste verhalen, maar emotionele landschappen.

Mijn zoektocht naar mijn innerlijke kind vormt de kern van mijn werk. Wat ooit begon als een persoonlijke reis naar heling, is langzaam uitgegroeid tot een artistieke praktijk die anderen mag raken. Mijn atelier is een plek waar kwetsbaarheid mag bestaan, waar twijfel er gewoon mag zijn.

Elk werk is een poging om dichter bij mezelf te komen—en tegelijk een uitnodiging aan de kijker om dat ook te doen. Niet door iets te verklaren of uit te leggen. Ik vertel geen verhalen met kop en staart. Het werk is wat het is. Het wil niet overtuigen, het wil gewoon bestaan.

Soms zeggen mensen wat ze denken te zien. Dat is prima. Maar dat is niet waarom ik het maak. Ik maak omdat ik voel dat ik dat moet doen. Omdat ik niet anders kan. En in dat maken probeer ik elke dag opnieuw trouw te blijven aan mezelf, ook als zelftwijfel aan de deur blijft kloppen.

Mijn werk is mijn leven. Niet los van mij, maar deel van mij. Geen masker, geen pose. Gewoon: ik.