Jean-Paul Govaerts is een Belgische kunstenaar die woont en werkt in Turnhout. Hij studeerde aggregaat Plastische Kunsten in Hasselt en was leraar Plastische Opvoeding in Turnhout en omstreken.

Hij volgde opleiding schilderen bij Paul Verbeek (directeur Masereelcentrum) en bij Walter Vilain (pupil en persoonlijke vriend van Paul Delvaux).
Verder studeerde hij 6 jaar aan de Academie voor Schone Kunsten Turnhout en volgde les bij Jhan Paulussen. Hij specialiseerde zich in keramiek, grafiek en monumentale kunsten en verdiende verschillende onderscheidingen waaronder een zilveren stadsmedaille voor keramiek en een gouden stadsmedaille voor grafiek.
Hij nam deel aan groepstentoonstellingen in binnen- en buitenland en stelde ook diverse keren individueel tentoon.
Werken van hem zijn in het bezit van de Belgische staat, in het buitenland en bij privéverzamelingen.

In 1978 richtte hij samen met Cyriel van den Heuvel en Marc Vandendriessche de vzw ‘Creative Factory, Factory Creation’ op. Naast het individuele artistieke werk werd hier de nadruk gelegd op het groepswerk, voornamelijk geïnspireerd op conceptuele kunst en performances. De samenwerking met Erik Antonis in het bijzonder zorgde voor boeiende projecten zowel in Turnhout als daarbuiten.

Toch bleef het ambachtelijke zoals tekenen, schilderen, grafiek, keramiek...enz sterk aanwezig in zijn persoonlijk werk. Dit resulteerde in figuratieve schilderijen en tekeningen die door hun klassieke moderniteit passen in de hedendaagse herontdekking van de figuratieve schilderkunst.

Jean-Paul Govaerts toont in recente schilderijen indrukken en emoties eigen aan onze bevreemdende tijd, waarbij een vorm van groepsangst parallel loopt met een schijnbaar individuele zelfzekerheid. M.a.w. waar het sociale groepsverband niet los kan gezien worden van het steeds schrijnender individualisme die voor een onbezonnenheid en apathie zorgt tegenover deze absurde wereld. Deze invalshoek resulteert in een aantal grote olieverfschilderijen die hierdoor sinister aanvoelen door kleurgebruik, compositie en vorm. De mise-en-scènes zijn soms theatraal waardoor de ‘bühne van de menselijke psychologie’ op een ietwat surreële wijze tot uiting komt. Er ontstaan dramatische scènes waarin figuren een symbool worden voor een suggestief idee dat op zijn beurt aanleunt bij de hedendaagse actualiteit.

De werken zijn figuratief en komen tot stand door de creatieve prikkeling van een bestaand beeld dat door zijn picturale eigenschappen aandacht en nieuwsgierigheid opwekt en een verlangen oproept naar het pure schilderen. Een creatief denkproces wordt in gang gezet en door combinatie en associatie ontstaat er tijdens het schilderen een nieuw beeld. Tijdens dit schilderproces verdwijnt het fotorealisme en wordt de geschilderde versie een nieuwe werkelijkheid, gezien door de subjectieve visie van de schilder, waarbij de picturale kenmerken van de schilderkunst de overhand krijgen. Het epigone karakter van het fotorealisme valt hierbij weg.