Lissa De Winter (°1991, Diest) verkent vanuit kunsthistorisch perspectief de rol van tactiliteit
en traagheid binnen de snelle digitale beeldcultuur van vandaag.
Met haar figuratieve beeldtaal, vaak op groot formaat, kiest ze bewust voor een langzaam maakproces dat
gestoeld is op klassieke schildertechnieken. Haar schilderijen nodigen uit tot stilstand,
tot aandachtig kijken, contemplatie en zintuiglijke verdieping – handelingen die vandaag
bijna radicaal aanvoelen.
Haar werk fungeert als een brug tussen verleden en heden, tast en beeld, materieel en
virtueel. De subtiele digitale manipulaties van haar referentiebeelden worden niet
verhuld, maar ingezet als middel tot bewustwording: een milde verschuiving van de
waarneming die de kijker tegelijk aantrekt en bevraagt. Ondanks de vertrouwdheid van
de afgebeelde objecten – vaak alledaagse, nostalgische, huiselijke of zelfs banale
voorwerpen – ontstaat er een verwarrende spanning. Het materiële schilderij is immers
ontstaan vanuit de oorspronkelijke waarneming van het beeld dat een virtuele evolutie
heeft doorgemaakt. Hiermee stelt De Winter vragen over de aard van representatie,
over mimesis en de psychologische dimensies van waarneming.