Een geslaagd schilderij is voor mij een spoor van een conversatie. Deze conversatie kan variëren van heel intens tot eenzijdig. Ik heb dit zelden zelf in de hand, of anders gezegd: ik heb zelf evenveel in hand als het schilderij, al is het vaak niet 50/50 verdeeld. 

Voor ik start met schilderen bouw ik een stilleven op dat bestaat uit verschillende objecten. Vaak gaat mijn keuze uit naar afgedankte dagdagelijkse (industriële) objecten. Deze dragen een soort herkenbaarheid in zich maar zijn toch niet helemaal thuis te brengen. Je kunt zien dat ze een specifiek doel hadden maar zijn nu helemaal van hun functie ontdaan. 
Ik speel graag met dat vervreemdende aspect. 0m het vervreemdende effect nog meer te benadrukken gebruik ik vaak spiegels, close-ups en speel ik met schaalverschillen.

Dan begin ik met schilderen, ik breng de verf geleidelijk aan. Hier begint het gesprek echt en als de samenwerking stroef verloopt ontstaat er discussie. Dit uit zich vooral in verf aanbrengen en deze terug uitvegen maar zoals in een gesprek kun je je woorden niet terugnemen, zo ontstaat het spoor en blijft de conversatie zichtbaar. 
Zo komt er een beeld tot stand dat meer is dan een kopie van mijn gebouwde stilleven en creëer ik een situatie waarin de objecten vorm krijgen in een samenwerking met het schilderij, daardoor krijg je geen onbestemde portretten maar sporen.