In 1981 kwam ik toevallig in contact met een groep dames die wol sponnen. Ze verfden die om ermee te weven. Ik was meteen begeesterd!  Van toen af volgde ik losse cursussen en workshops in België en Nederland. Ik ging ook in de leer bij een privé weefster. Van mijn man kreeg ik mijn eerste weefgetouw. Nu kon ik experimenteren met weven van  wand- en vloerkleden, ook lopers en sjaals. Er volgden groepstentoonstellingen met andere kunstenaars in eigen streek (omgeving Koksijde),  maar ook in Gent en Edingen.

Elke zaterdag trok ik 3 jaar lang naar Gent voor een opleiding klassiek legwerk, ook gobelin of beeldweven genoemd. Pas toen ik gestopt was met werken, volgde ik 4 jaar kunstweven aan de vroegere Storyschool in Gent om de kennis van de enorme verscheidenheid aan weeftechnieken uit te diepen.

Een groter trapgetouw kwam in huis. Hierhop weef ik nog altijd de zogenaamde meer op techniek gefundeerde werken, daarom niet minder creatief. Ze vragen een andere denk- en handelswijze. Op dit getouw experimenteer ik niet enkel met textiele materialen, ook met koper, plexiglas, bamboe, schors...

Maar mijn grootste passie gaat uit naar klassiek legwerk op mijn staand getouw.  Na de lange voorbereiding:  het ontwerpen, het uitvergroten op calque, het zoeken naar gepaste kleuren, opzetten van het getouw ervaar ik het weven hier als het meest creatieve medium met de grootste vrijheid om mij uit te drukken. Het werkt bovendien meditatief door het tactiele van de wol en doordat legwwerk een langzaam medium is.

Door me verder in te werken in de geschiedenis van legwerk in Vlaanderen, maar ook daarbuiten, groeide het beustzijn dat dit medium moest bewaard blijven voor de toekomst. Elk hedendaags onderwerp kan met deze traditionele methode uitgeweven worden. Door contacten op het internet zie ik dat in Amerika, Australië, het Verenigd koninkrijk en meer landen (zoals Polen) opnieuw enthousiaste wevers bezig zijn.