Nico Van den Borre steekt de ‘beeldend’ in ‘beeldende kunst’. Eigenwijs verkent hij de grens tussen schilderkunst en grafiek. 

Dat doet hij met behulp van gemengde technieken. Meermaals bewerkte papieren, linnen en aluminium ondergronden. Vaak belaagd met witte verven en transparante ink. Vervolgens doorspekt met elementen uit vergeelde tijdschriften en digitale beeldbanken.  

Zo komt een bevreemdend universum tot stand dat zinspeelt op heimwee, teleurstelling en onthechting, maar net zozeer broeit van zinnelijk plezier, ondeugendheid en humoristische abstractie. 

NVdB’s werk is een onderzoek naar de zeggingskracht van iconische én banale beeldcultuur, dat toont hoe het leven er uit zou kunnen zien in een nostalgische en esthetisch gestileerde wereld. Die visie biedt troost en schoonheid, maar zaait tegelijk des te meer verwarring.