'Mental gymnastics' gaat over het gevoel van piekeren, de mentale energie die erin wordt gestoken. Piekeren over het gevoel dat je meer wilt doen in deze wereld, voor anderen en voor Palestina in mijn geval, maar dan ook niet weten hoe je een evenwicht moet zoeken tussen deze schuldgevoelens en je eigen mentale gezondheid. Want ik doe ook wel veel, maar soms voelt het als niet genoeg en het gaat vooral hierom.

Maar dit kan ook vanuit een andere context gezien worden. De mentale gymnastiek die mensen uitoefen om hun passiviteit tegenover genocide te rechtvaardigen, in plaats van er daadwerkelijk iets aan te doen. En iets moet ook niet altijd iets groot zijn. (Dit is helemaal niet gericht tot activisten, maar meer tot mensen die ervoor kiezen om onwetend te zijn voor hun eigen comfort).