The 1968 supercharged Vincent ‘Pehansus’ dragracer

Alleen voor zo’n titel al bleken de geleverde inspanningen meer dan de moeite waard.

In een tijd dat het studentenprotest in al zijn hevigheid losbarstte en de jongeren de smaak van de eerste alternatieve muziekfestivals schoorvoetend konden proeven werd er ook nog steeds met motoren geracet. En net zoals de jongeren experimenteerden met van-alles-en-nog-wat zo werd in de motorsport ook naar extremen gezocht. Niet doelbewust misschien maar gewoon in de geest van die tijd.

 Het waren dan ook de hoogdagen van de motorsprint. -Een korte race tussen twee opponenten over een lengte van een kwart mijl met machines die door de band genomen enkel fatsoenlijk rechtdoor konden rijden- ook wel ‘dragracers’ genoemd 

Deze machines waren dan ook technische hoogstandjes met toen al legendarische motoren als J.A.P, Triumph, Norton en dus ook de Vincent 1000 cc metende 50 (gr) V-twins. Dit iconische blok werd soms zelfs opgeboord tot 1600cc. Ik had het al even over het opzoeken van extremen!

 Zoals de titel al vermeld werden deze blokken dan nog eens voorzien van een ‘supercharger’. (een door de krukas aangedreven compressor die het brandstofmengsel rechtstreeks de cilinderkop injaagt). Hetgeen een aanzienlijke vermogenswinst betekende. De motoren werden eerst volgens de alom gekende methoden opgevoerd, zoals bijvoorbeeld ‘hetere’ nokkenassen, vergrote in- uitlaatpoorten, verlichte vliegwielen en ga zo maar door. Als de limiet hiervan evenwel bereikt is kon zo’n ‘supercharger’ alsnog voor extra power zorgen.

Nog wat geschiedenis: In de beginjaren werd er voornamelijk op snelheid gereden waarbij snelheden van 300 kilometer per uur geen uitzonderingen waren. Tegenwoordig, dat wil zeggen in die glorierijke jaren ‘60/’70, werd er hoofdzakelijk op tijd gereden. Een belangrijk doel was dan ook om onder de 10 seconden te geraken. Zoals gezegd over een afstand van een kwart mijl, 440 yard oftewel 402,33 meter! Het mekka van de motorsprint was de Santa Pod Raceway te….in de UK. (hier worden overigens nog steeds jaarlijks weerkerende dragsprints georganiseerd onder de naam ‘Dragstalgia’)

De meeste van deze machines werden veelal hobbymatig in duistere schuurtjes door mannen vervaardigd. Mannen die vermoedelijk het grootste deel van hun vrije tijd en vermoedelijk een evenredig deel van hun zuurverdiende huishoudgeld opofferden om een snelle motorfiets te bouwen. Eentje die dan nog niet eens moest dienen om gezellig met het vrouwtje rond te cruisen. Hoe ver kan een passie gaan? Want in minder dan 10 seconden is de ultieme fun gedaan. Hetgeen op zijn zachtst uitgedrukt toch wel een erg lang voorspel is voor een zeer kortstondig hoogtepunt!

 Ze hadden dan ook heroïsche namen als OLYMPUS, SUPER NERO, ZODIC, RAMROD of HOGSLAYER. (HOGSLAYER: double engined Norton dragracer die er in slaagde de machtige Harley Davidsons (Hogs) te verslaan) En dus ook de PEGASUS van het gelijknamige team met als berijder Ian Messenger. De PEGASUS die ik nu dus liederlijk heb omgevormd tot PEHANSUS.