Ode aan de Kubus is een eerbetoon aan de kubus als geometrische vorm — strak, rationeel en ogenschijnlijk eenvoudig. Maar achter die eenvoud schuilt een wereld van perceptie, perspectief en interpretatie.

In het object is geen enkele rechte hoek, geen enkel vlak een vierkant. Het heeft niet eens zes zijden. En toch: we zien een kubus.

Dit kunstwerk speelt een subtiel spel met ons brein. Wat we menen te herkennen — een strakke, geometrische vorm — bestaat in werkelijkheid niet. De lijnen zijn scheef, de vlakken schuin, de structuur asymmetrisch. En toch volstaat een minimale hint om onze hersenen te activeren: de illusie van een kubus wordt onmiddellijk en onvermijdelijk opgeroepen. Ze is bovendien onomkeerbaar — je kunt de kubus niet niet zien.

Tenzij je een kubus kent, herken je deze vorm niet. Dan zie je enkel een reeks schuine vlakken en onverwachte hoeken. De illusie werkt alleen omdat je brein de vorm al kent — het vult aan, maakt recht wat scheef is, en construeert de kubus uit fragmenten. Zonder die voorkennis blijft het een abstract, ongrijpbaar object. Zo toont Ode aan de Kubus niet alleen een vorm, maar ook de werking van herkenning zelf.

Ode aan de Kubus is een onderzoek naar perceptie en projectie. We zien wat we denken te zien. We vullen aan, maken recht wat niet haaks is, reconstrueren wat ontbreekt. Dit kunstwerk legt niet de vorm vast, maar de manier waarop we vormen begrijpen.

Een ode, dus — niet aan de perfecte vorm, maar aan ons vermogen om haar te herkennen, zelfs als ze er niet is.