De techniek van het haken heeft me dit jaar op een nieuwe manier geïnspireerd. Niet alleen als ambacht, maar ook als vormtaal en als brug tussen mijn illustratieve praktijk en mijn textiele werk. In haken zit iets paradoxaals: het is gebonden aan vaste patronen, aan herhaling, aan ritme – maar juist binnen die kaders ben ik gaan zoeken naar manieren om beweging, speelsheid en vrijheid te creëren.

Het werk Goofball is een concreet resultaat van dat onderzoek. Hierin trek ik mij het verst los uit het strakke grid dat haken normaal gesproken oplegt. Deze techniek – die ik ben gaan zien als de vrijste vorm van haken – laat me improviseren, intuïtief werken en reageren op vorm en kleur zonder gebonden te zijn aan een vast patroon.

Goofball is daarnaast ook een vertaling – of beter: een reeks vertalingen. Het begon bij een moment waarop mijn vriend en ik simpelweg gek aan het doen waren. Ik maakte een foto van dat spontane moment, waarop ik vervolgens een expressieve oliekrijttekening baseerde. Die tekening vormde dan weer het uitgangspunt voor mijn haakwerk. Zo is het werk opgebouwd uit lagen van interpretatie, waarin speelsheid centraal staat. Niet alleen in de actie maar ook in het onderzoek van de materialen. De titel "Goofball" verwijst niet alleen naar dat gekke, absurde moment tussen ons twee, maar het woord "ball" linkt ook letterlijk naar de bollen wol die ik gebruikte om het werk te maken.

Het absurde fascineert me al jaren, en vormde tijdens mijn masterjaar een centrale inspiratiebron. Zoals Albert Camus stel ik dat het leven fundamenteel absurd is: we zoeken naar betekenis in een werkelijkheid die die niet noodzakelijk biedt. Als mens verlangen we naar structuur, terwijl het leven vaak chaotisch blijft.

Ook ik zoek die structuur, onder andere in het haken. De herhaling van patronen en het werken binnen een grid geven me rust. Tegelijk zoek ik daarbinnen ruimte voor spontaniteit en speelsheid. Die spanning tussen orde en vrijheid komt naar voren in mijn werk Goofball. Mijn liefde voor het grid, gecombineerd met de drang om daaruit te breken, weerspiegelt het absurde in de mens en benadrukt onze tegenstrijdigheid.

In mijn onderzoek ontdekte ik hoe bevrijdend het is om het absurde niet te willen oplossen, maar het te omarmen. Humor speelt daarin een sleutelrol: het stelt ons in staat om te lachen te midden van het zinloze. Waarom zouden we ertegen vechten, als we er ook mee kunnen spelen – in humor, in kunst, in het alledaagse?

Goofball viert dat menselijke spel: een samensmelting van plezier, humor, structuur en liefde – spelend met de absurditeit, in plaats van ertegen te vechten.