In mijn jeugdjaren heb ik dikwijls gesprekken opgevangen tussen mijn moeder en tantes over hun nylonkousen, de synthetische textielvezel uit polyamiden, die in de jaren 60 en 70 nog gemeengoed was bij de vrouwen. Vanuit dat perspectief heb ik een werk bedacht aan dit typisch na-oorlogs materiaal, flexibel, aanpasbaar aan elke vorm en zijn transparantie. Mijn beeldend werk  is een ode aan de nylonkous met een hedendaags vrouwelijke vorm die als silhouet op hoge slanke staken pronkt. Met mijn blauwe kleur vervaagt in eerste instantie de link naar het gekende basismateriaal waardoor het werk een op zich staand beeld afdwingt.