3D werk gemaakt met de 3D pen weerspiegelt mezelf.  Het werk was in opdracht van een wedstrijd "ExpoZee2020" - het jaar van Corona.

Al ben ik niet zo piepjong, diep vanbinnen voel ik me nog steeds een klein meisje. 

Lavendelgeur langs hart en longen, maakt me rustig, na een dag van chaos, van wind en regen. Het is samen verweven met een vleugje rozemarijn, munt en basilicum om alles wat in balans te houden. Meidoorn laat me niet los en versterkt mijn hart. Terwijl mijn salieblaadjes de zere kelen verzacht, werken tijm en vlierbloesems dieper in de luchtige kamers. De vruchten aan mijn oren sieren elke lentetaart. Samen met een briesje tropische hibiscus verlang ik naar nog zo van die warme dagen.

Maar geloof me vrij, mijn leven is niet allemaal sering-, jasmijn-, rozen- of kamperfoeliegeur. Het kan soms ook heel pittig zijn: de bloemen kunnen wel een salade mooi versieren, maar de bladeren van de Oost-Indische kers smaken best pittig naar radijs. 

Ik kan nog veel heilzame kruiden toevoegen, maar dat is onbegonnen werk. Zo is het in de natuur en ook in het leven. Het is niet “allemaal” te vatten. Je merkt mijn aanwezigheid zelden op, want ik ga “op” in een groter geheel. 

Laad me op met licht en ik zal met mijn licht stralen (= link naar allerhande processen in de natuur zoals Bioluminescentie (= uitstralen van licht door organismen) en fotosynthese (= nemen van licht en koolstofdioxide en geven van zuurstof en koolhydraten), zoals de natuur zoveel geeft en neemt. 

Maar in sombere tijden vol stort, laat ik mijn bladeren hangen, wanneer de scherpe rand van glas of plastiek in mijn voeten snijdt. 

Dit broos werkje van Polymelkzuur, heb ik getekend met een 3D-pen. Het bestaat uit verschillende lagen, waar kostbare tijd is ingestoken.  Dit geeft dan ook belangrijke eigenschappen van de natuur weer: broos, kostbaar en veelzijdigheid.  Het is een ode aan het kruidenmeisje in mezelf ( toch een beetje herborist), die vindt dat het tijd wordt dat we ontwaken en de natuur terug herontdekken, nu we de weg dikwijls zijn kwijt geraakt, doordat we nog weinig beroep doen op onze innerlijke compas.