Dit doek is geschilderd vanuit de verbeelding, maar het is een soort compilatie van ontelbare schrijnende beelden die ik al in de pers en op het tv-scherm zag voorbijgaan over de oorlogen in onze huidige tijd. Ik besef dat dit geen vrolijk schilderij is dat mensen graag in hun huiskamer zullen hangen, maar ik schilderde het omwille van de pijn, de onmacht en de afschuw die ik telkens onderga als ik al het leed zie dat onzinnige oorlogen, opstanden en gruwelijke massavernietigingswapens veroorzaken. Regelrechte barbaarsheid, zogenaamd in naam van God, Vrijheid en Vaderland. Onschuldige kinderen die huilend van pijn en angst door stuk geschoten en plat gebombardeerde spooksteden dwalen of gelaten tussen het puin zitten, hun ouders gemarteld, weggevoerd en/of afgeslacht. Kinderen die al sinds hun geboorte niets anders gekend hebben dan oorlog en onmenselijke ellende… Het kind op het schilderij draagt een kleedje met een vergeet-me-nietjes-motief, maar straks vergeten we haar toch weer en maken we ons druk om het feit dat de douchekraan wat lekt of de trein vijf minuten vertraging heeft. Laat het kleine witte teddybeertje dat het kind in haar schoot heeft een teken zijn van hoop. De hoop dat we ééns met ons allen onze dierlijke instincten in bedwang zullen kunnen houden en een gezonde dialoog met wederzijds respect alle massavernietigingswapens en agressie zal vervangen. Een utopie wellicht, maar zonder utopieën te koesteren blijft de mens verdwalen in zijn eigen kleinheid.