Dit werk roept een krachtige sfeer op van zelfreflectie en de zoektocht naar innerlijke rust. Een zelfportret dat de complexe lagen van de geest blootlegt.

De introspectie kan vergeleken worden met een moment van slaapdronkenheid, waarin het bewustzijn langzaam terugkomt uit de droomwereld. De kleurnuances  – kleurvol grijs met een vleugje blauw – symboliseren de vermenging van melancholie en hoop in deze staat van zijn.

De witte balk is een "Tabula rasa"  en verwijst naar een onbeschreven blad, een kans om opnieuw te beginnen – na een periode van verwarring of chaos. De overige witte stroken of wolken zijn een metafoor voor heldere gedachten die zich vormen, terwijl de tegenstelling tussen strak en los het scala van emoties illustreert: enerzijds de behoefte aan structuren in het leven en anderzijds de vrijheid om te zwijgen en te dromen.