Mijn werk staat hier opgesteld in een schijnbare illusoire ruimte.  Zijn het afzonderlijke objecten die in dialoog zijn met elkaar en de waarnemer?  Of zijn ze slechts willekeurig als synoniemen naast elkaar geplaatst?  Misschien ervaar je ze als "echt" doordat jij jezelf identificeert met hun vorm en het verhaal wat ze je hier vertellen?

Je individueel stukje wereld bestaat omdat je het kan waarnemen met je zintuigen.  Maar kan je ook werkelijk helder kijken?  Zonder oordeel, zonder verwachting, zonder in te vullen en dat wat je ziet  in verhalen te moeten gieten? 

Of hou je liever vast aan die illusie en je schijnbare werkelijkheid? Omdat jij zonder die geconditioneerde wereld niet "echt" bestaat?