De titel van de schilderij ‘Eigentijds zelfportret’ roept meteen een vraag op. Het figuur heeft iets menselijk maar heeft tegelijk ook iets onecht. De mond is getuit, het oog lijkt dof, de wimpers gekunsteld en de dun aangetekende wenkbrauw versterken de onnatuurlijke indruk. De huid is gelaagd, gepolijst en lijkt iets transparants te hebben. Het geheel krijgt daardoor een popachtige, kunstmatige uitstraling.

De penseeltoets is precies maar niet volledig strak. De penseelstreken blijven zichtbaar. Ze verwijzen naar de geënsceneerde aard van dit beeld. De lichtinval speelt een belangrijke rol. Het figuur staat half in het licht en half in de schaduw. Een metafoor voor de spanning tussen wat wordt getoond en wat verborgen blijft. Er wordt iets toegedekt. De kraag benadrukt die verhulling.

Het schilderij verwijst naar een hedendaags verlangen om onszelf te vormgeven en te vervormen naar wat we "willen" zijn. Door uiterlijke transformaties die een groot belang hechten, aan hoe we onszelf presenteren in de wereld. Dit werk onderzoekt die grens tussen de oorspronkelijke mens en de maakbare mens.