Ooit was er een tijdperk van verheerlijking en propaganda voor het kolonialisme. Nu kijken we met een zekere afstand vanwege de huidige totaal andere tijdsgeest waarin sprake is van rechtzetting van vroegere situaties, teruggave van kunst en terugbetaling van gestolen waardevolle grondstoffen. Ik plaatste Floris Jespers middenin zijn geliefde thema. Het is hoe hij die wereld beleefde en tot uitdrukking bracht. Een westerse witte man gefascineerd door de bewegende heupen van de Afrikaanse vrouw in haar dagelijkse beslommeringen, zoals hij het zelf zei. Een vrouw legt haar hand op de schouder van Jespers, begripvol, troostend, verontschuldigend, aanklagend…   Jespers wilde absoluut terug naar Congo in het besef dat de zuiverheid van primitieve volkeren hem soulaas zou brengen in een decadente beschaving als de onze. Ik koos niet voor een zwart-wit uitvoering vanwege het contrast of de tegenstelling vroeger en nu. Zwart wit zou voor de hand liggen maar een donker grijsblauw maakt de tegenstelling zachter. Uiteindelijk is niets zwart-wit of is alles zwart-wit.