Onwezenlijk komt het ogenblik aan waarop
het leven zachtjes maar bewust tussen
wereldse vingers verglijdt

en achter de ogen een fijne sterrenregen
in fluwelen stilte het wonder
van zijn dageraad aankondigt

De Liefde wenkt fijngevoelig
bij deze laatste momenten waarin het
tijdelijke voor altijd in het eeuwige versmelt

tot hier mogen we mee, verder nog niet
slechts een glimp van het wonder
laat zich heel even proeven

hoe kwetsbaar bij de lege plek
waar verlangen vanaf nu enkel troost zal zoeken
en verdriet fragiel naar liefde snakt

terwijl de vluchtige wereld almaar verderloopt
toetsen gemis en dankbaarheid zich
aan het spiegelbeeld tussen Hemel en aarde

Wie ziet met het hart, is nabij en draagt.

(Gedicht van Maria-Helena Gabriëls - 23 januari 2024)