Mag ik jullie voorstellen :

Phyllopteryx taeniolatus

Fotografie : Siegfried

Model : Mieke

Materiaal : bergschaapwol, merinowol, organza

Afmetingen viltwerk : 130cm*90 cm*45cm

De Phyllopteryx taeniolatus of bladachtige zeedraak lijkt wel uit het brein van een cartoonist met veel fantasie te komen. Toch bestaat ie in het echt. Het is een iconische soort die nu nog te vinden is in de oceaan ten zuidoosten van Australië. Duikers zien deze vriendelijke wonderlijke visjes niet vaak meer. Hun aantal vermindert drastisch. Oorzaak is de klimaatopwarming. Het oceaanwater warmt op en dit bedreigt hun woongebied. De diertjes zijn gevoelig aan temperatuur en chemische veranderingen in het water. Het aantal individuen en dus de genetische diversiteit vermindert wat de soort gevoelig maakt voor ziektes.

Ik was op slag verliefd op het kleine zeedraakje met de bladachtige flapjes en met de snuit van een zeepaardje. Ik ben al bijna dertig jaar diepzeeduiker. Vanaf mijn eerste duik, werd de wondere natuur ontdubbeld. Vanaf dat moment kon ik niet alleen van de natuur bóven water maar ook van alle prachtige kleuren en vormen ónder water genieten. Naaktslakken en zeepaardjes zijn mijn favorieten. Met hun bijna fluorescerende kleur trekken ze de aandacht in de grauwblauwe omgeving. Ze zijn de inspiratiebron voor mijn kleurrijke viltwerk. Mijn curieuze creaturen lijken uit de diepzee te komen en kijken met grote ogen naar de aardbol en hoe de mens de aarde behandelt. Het liefst van alles willen ze zo snel mogelijk weer verdwijnen, de dieperik in. Ik hou ze boven water. Ze zijn een aanmoediging aan elke toeschouwer om verantwoordelijkheid te nemen en alles te doen wat mogelijk is om de diversiteit hoog te houden.

Dit viltwerk is enkel het kopje van de Phyllopteryx taeniolatus, vergroot op mensenmaat en draagbaar als masker. Het maakt deel uit van het project ‘faces of extinction’ van Gladys Paulus. kunstenaars van over de hele wereld vilten een kop van een bedreigde diersoort uit de Red List.

Mijn zeedraak is gemaakt van bergschapenwol, merinowol en wat organza. Hij wordt gepresenteerd op een staketselpaal van de oude pier in mijn stad Oostende. Ik ben uit Kortrijk afkomstig, maar voel me al meer dan 30 jaar thuis in de stad aan zee. Daar heb ik sinds kort een vilt- en keramiekatelier atelier d’O (atelierdo.be)

Doorheen opleidingen in keramiek, textieldesign en weven, bleef die eerste textieltechniek me aantrekken, het nat-vilten, wolvezels tot een object of een stof kneden met enkel water, zeep en de warmte van je handen. Het vervilten van wol is één van de oudste textieltechnieken. Het stadium ‘draad’ moeten we zelfs niet passeren. Voor mij is de wolvezel, vers geschoren, gewassen en gekaard, mijn favoriete klei. Ik boetseer er mijn wereld mee. Het spel begint bij een kleurencombinatie in mijn hoofd. Kleur vraagt om materie. Materie groeit naar de perfecte vorm. Kleur, vorm en materie worden één. Ik laat me telkens weer met veel goesting meeslepen door dit spel. Ik hou van de zachtheid van zijde, de vrolijke kleuren van vilt, het tactiele van textiel.