Als het ware gehuld in een witte mist komen vormen tevoorschijn uit het lichtgevende, pulserende vlak. De “afbeeldingen” – zoals van der Put ze zelf benoemt – brengen geen verhaal, ze maken immers inherent deel uit van het vormelijke experiment. De kleuren en abstracte ‘silhouetten’ leiden een eigen leven in het ontstaansproces van de schilderijen naarmate de verf droogt. Meer nog, de doeken lijken echt tot leven te komen naarmate het licht in de omgevende ruimte verschuift, sterker wordt of afzwakt, maar ook naarmate de toeschouwer zich verplaatst ten opzichte van de werken.

Het werk van Oscar Van der Put ademt een bijzondere frisheid door de kracht van zijn trefzekere verfstreken, maar ook de gonzende dynamiek die in de diepte van het wit schuilt. De kunstenaar ontdekt een nieuwe wereld in de abstractie die hij vormgeeft met de energie van zijn basiskleuren. Het wit is nooit helemaal wit, zoals de rozige tint in feite de basiskleur rood is. Twee stroken wit op, over of naast elkaar lokken een subtiel contrast uit, een wisselwerking van nuances op het gloeiende doek. Van der Put hanteert dit perspectief, als het ware een ‘dieptezicht’ aan kleuren, als een soort illusie, een beeldbegoocheling. Een dynamische kracht trekt en stuwt de toeschouwer heen en weer tussen de doeken in de ruimte, op een golf van impressies.

Van der Puts ruimtelijke en technische onderzoek kent de voorbije maanden een duidelijke evolutie naar steeds groter wordende doeken. De kunstenaar verknipt zijn rollen zelf tot de gewenste formaten, en niet ze vervolgens in grillige vormen aan de muur. Sommige doeken spant van der Put op, waarbij hij een laatste keuze maakt in zijn totale beeldcompositie. Andere lijken deel te worden van de muur, doordat hij ze op een eerlijke manier presenteert, met weinig middelen, rechtstreeks verbonden aan de architectuur van de ruimte.

Melanie Deboutte

online portfolio:

https://drive.google.com/file/d/1KUPKawx4yJKgGMd1NYgcKfOebudZLho9/view