Yves Velter,

De zeggingskracht van het onleesbare

-----------------------------------------------------

Velter onderzoekt de mens (de ander, maar ook zichzelf), zijn psyche, zijn perceptie, de beschouwelijke thema’s die in de grijszone van onze waarneming zijn gehuisvest.. 

Onderwerpen die meestal net aan ons ontsnappen, capteert hij op een authentieke, conceptueel-figuratieve manier. Velter gelooft niet in antwoorden te vinden via kunst, maar wel in alternatieven op antwoorden. Onbeantwoordbare vragen zin geven door ze te verbeelden en daardoor bespreekbaar te maken.

De personages in zijn werk lijken vertrouwde figuren, maar toch zijn ze niet te plaatsen. Ze krijgen weinig context mee, weinig achtergrond, geen duiding van plaats en tijd: het gaat vaak om de mens in een kritieke situatie. Ze kijken gecodeerd: hun ogen of ganse gezicht bevat een materiaal met een symbolische waarde. Soms zijn het stukken tekst uit brieven die een autistische tante van hem schreef. Onleesbare, onbegrijpelijke teksten voor iedereen, behalve voor haarzelf, want ze vormde er haar eigen taal mee.

Dat doet een kunstenaar als Yves Velter ook: hij creëerde zijn eigen beeldcodes

Het oeuvre van Velter gaat over vragen die antwoorden weigeren, over angsten die verlangens maskeren, over praten zonder te communiceren, over de zeggingskracht van het onleesbare. Daarbij duikt een kenmerk op dat het hele werk van Velter typeert: het ongemakgevoel. 

Geen vrolijk oeuvre, geen spektakel, maar een werk dat het ongemak in het brein van de kijker binnenschuift, door te tonen wat we allemaal wel voelen, maar niet willen weten.

Marc RUYTERS

hART Magazine