Het is niet moeilijk om je écht bloot te geven. Toch niet als je het letterlijk neemt.
Maar je echt bloot geven is veel ingewikkelder en is vaak voor de durvers.

Hoe vaak blijven we wel niet oppervlakkig tijdens gesprekken met collega’s en met vrienden?
Schamen we ons voor bepaalde gevoelens of gedachtegangen en slikken we de woorden liever naar terug in.
Zijn we wel genoeg bezig met ons buikgevoel? Laten we het liever borrelen?
Volgen we liever de regels die ons worden voorgeschreven zodat we iedereen tevreden stellen, buiten onszelf? 

Weet je soms nog wel wat goed en niet goed is?
Ontstaan er van die momenten dat je jezelf afvraagt; “Voor wie doe ik dit nu eigenlijk?”
“Word ik hier rijker van (geluk)?”
“Evolueer ik als mens hierdoor?“
“Voel ik me geaccepteerd met hetgeen ik doe?”
“Krijg ik er bewondering voor terug?”

Het kunstwerk dat ik heb neergezet gaat over mezelf.

Ik heb nooit veel moeite gehad om me bloot te geven.
Iedereen heeft een lichaam. Het ziet er bij iedereen anders uit, maar uiteindelijk hebben we allemaal hetzelfde. Ik heb het geluk dat ik een mooi lichaam heb en ben hier heel dankbaar voor. Ik probeer dan ook mijn lichaam te voeden met de juiste voeding die voor mij geschikt is en met de nodige beweging om mijn lichaam fit te houden.

Maar mij innerlijk bloot geven, daar heb ik het veel moeilijker mee. Ik ben een echte denker. Ik twijfelde als kind aan elk woord dat ik wou uitspreken. Door de jaren heen is dit gelukkig geminderd. Telekens ik iets wou vertellen aan mijn gesprekspartner begon ik al in mezelf af te spelen of het wel goed verwoord zou zijn en het niet kwetsend zou overkomen naar de ander toe. Zou deze persoon me begrijpen of zou hij/zij eerder gekwetst zijn? Kon ik het beter niet vertellen; hoe ik me voel en de woorden terug in me opnemen? (Dyslexie)

Hierdoor hield ik steeds veel voor mezelf. Kwam ik niet op voor mijn rechten. Liet ik over me heen lopen. Deed ik altijd mijn best en was genoeg nooit genoeg voor mezelf. (Perfectionistisch)

Ik was in een vicieuze cirkel terecht gekomen. Ik bevond me op glad ijs. Mezelf niet op de eerste plaats stellen heeft me veel tranen gekost. De verborgenheid die ik voelde ik mijn hart groeide.

Beetje bij beetje ben ik er aan beginnen te werken. Bij momenten kan ik zeggen dat mijn assertiviteit enorm is toegenomen. Maar toch doe ik nog steeds veel dingen om anderen te helpen, te plezieren. Maar waar ik zelf niet gelukkiger van word en wat me veel energie kost. (Hoogsensitief)

Mijn lichaam heeft dan ook enkele maanden geleden gezegd; nu is het genoeg. 
Mijn lichaam volgde niet meer met mijn gedachten, behoeftes, dagelijkse taken. Het is tijd voor innerlijke rust. 

Na 26 jaar kan ik eindelijk eens niets doen, ken ik het woord rust. Ben ik milder voor mezelf geworden, eet en drink ik terug waar ik zin in heb. Leer ik mezelf accepteren om wie ik ben. Probeer ik minder streng voor mezelf te zijn. Heb ik meer respect voor mezelf, ben ik blij om wie ik ben en wat voor mooie eigenschappen ik bezit. Zie ik in dat ik verder moet gaan met mijn creativiteit. Dit is een geschenk dat ik heb ontvangen.

Ik ben er nog niet. Mijn lichaam wilt nog heel vaak niet volgen. Ook dit begin ik te accepteren. 
Tijd zal helen. Het is een proces waar ik mezelf tegenkom. Ik moet soms hele diepe wondes terug openmaken zodat zelfs de littekens erna kunnen verdwijnen.

Ik laat me voortaan omringen door mensen die me energie geven en me accepteren om wie ik ben.
Want ik ben beginnen te beseffen dat er maar één Nathalie is zoals ik.

Ben fier op wie ik ben.
Ik zie het als herboren worden. Binnenkort ben ik niet meer het meisje dat het hart verborgen houdt en in de cirkel blijft rond zwerven.
Ik begin alle gebeurtenissen een mooie plaats te geven of ik laat het los.