Paris - Firenze is een ode aan de kaartjes die we vroeger stuurden toen we op reis gingen. Het enige teken van leven, dat vaak aankwam als wij al lang terug waren.

Dit werkt kadert binnen mijn passie voor postkaarten. 

Als kind ging ik vaak met mijn moeder mee bij haar beste vriendin. Die vriendin had geen kinderen, geen speelgoed in huis en bovendien heel veel kostbare breekbare spullen. De leukste activiteit in dat huis was glijden op de geboende parket, maar daar waren de volwassenen tegen. Daarom mocht ik altijd in de wasruimte zitten. Daar stond een oude zetel en schoendozen vol postkaarten. Ik herinner me dat ik alle postkaarten zorgvuldig doornam, van voor naar achter.

Mijn passie voor postkaarten is gebleven. Af en toe ga ik op zoek naar nieuwe oude postkaarten, bij voorkeur oude ansichtkaarten. Ik gebruik ze voor collages en tekenwerk.