Herinneren jullie het zich nog? Die onbezorgde kinderjaren? Vrolijk en speels rennend van her naar der, zonder een doelgerichte eindbestemming voor ogen. Achter elke bocht, voorbij elke dode boom nieuw en bruisend leven. Nog geen pad is afgetreden of bezaait met de verdorde bladeren van de ervaringen. Je denkt dat je nog van een regenboog kunt glijden en dat je ’s avonds nog met een lange stok in de sterren kunt prikken. De enige ambitie die je koestert is genieten van elk moment… Ik wil het eeuwige kind in mij nog tot aan de einder van mijn leven blijven koesteren.