Het idee van mijn kunstwerk vind zijn oorsprong in de vroege jaren zestig toen mijn grootouders al hun voedsel bewaarden in weckpotten in de kelder, een keuken of frigo hadden ze niet en dat was hun enige manier om groenten uit de tuin te conserveren.  Ik wil ook conserveren maar dan het laatste stukje duin en zand van onze Belgische kustlijn.  Ik rij regelmatig heel de kustlijn af en ik zie ieder jaar opnieuw hoe de bouwwoede overheerst, het laatste stukje duin en zand moet eraan geloven.  Ensor schreef al in de jaren veertig het volgende over Oostende "Oh mooie moderniteit, wat een misdaden zijn er niet gepleegd in uw naam"  .  Het werk is getiteld "Le Littoral Belge" en bestaat uit 20 bokalen die samen de kustlijn vormen... sommige zijn maar voor 1/10 gevuld  met zand en andere wat meer, hangt af van hoeveel natuur en duinen er nog resten, ik heb mij gebaseerd op het fotoboek dat onlangs verschenen is met luchtfoto's van heel onze kustlijn uit 1945, verder heb ik opzoekingen gedaan via geo internet en mijn persoonlijke ervaring door de jaren heen want sinds de jaren zestig ga ik op vakantie aan zee, ik ben dus zelf getuige hoe bv De Panne vroeger vanaf het monument van Koning Leopold I tot aan de franse grens één groot duinvlak was, daar schiet hélaas niet veel meer van over.  Mijn werk is een manifest en een  metafoor en ik hoop dat het de mensen zal doen nadenken dat we niet alles vol beton moeten gooien, het is niet nodig dat iedere Belg een stekje aan zee heeft, vroeger gingen de mensen op hotel, maar de hotels verdwijnen als sneeuw voor de zon.  Ik denk dat ik nog vrij gul ben geweest want vanuit de lucht gezien is onze kust één lange betonlijn van 65 km lang.  Nederlanders noemen ze terecht de lelijkste die er is. Oostende en Blankenberge scoren het minst, daar is bijna niks meer van duinen te bespeuren.

(c) Jean-Pierre DE CUYPER  oktober 2021