Kraft durch Freude (KdF), was een door de overheid beheerde organisatie in het Nazi-Duitsland, die goede arbeidsprestaties beloonde. KdF was een onderdeel van het Deutsche Arbeitsfront (DAF), de nationale Duitse arbeidsorganisatie, noem het een vakbond, die door de nazi's werd opgericht als enige alternatief voor de diverse vakbonden in de voormalige Weimarrepubliek.

Vanaf 1933 verzorgde KdF voor hun leden betaalbare vrijetijdsbestedingen, zoals concerten, dagtochtjes, vakanties, zelfs cruises ( ref. passagiersschip : de “Wilhelm Gustloff”, was genoemd naar de vermoorde Duitse leider van de Zwitserse nazipartij).

In 1934 kreeg de Oostenrijkse professor en auto-ingenieur Ferdinand Porsche en de Joodse ingenieur Josef Ganz, van Adolf Hitler de opdracht, een "Kraft durch Freude"-wagen te ontwerpen, een wagen voor het volk.

De eisen waaraan deze auto moest voldoen waren niet te min, nl. :

• een topsnelheid van 100 km/u kunnen halen,
• twee volwassenen en een kind kunnen vervoeren,
• drie soldaten en een mitrailleur,
• een luchtgekoelde motor hebben, zodat hij 's winters buiten kon staan,
• maximaal tussen de 6 en 7 liter benzine per 100 kilometer verbruiken,
• niet meer kosten dan 900 Reichsmark.

De auto zou uiteindelijk rond de 1.400 Reichsmark(RM) kosten (+/-280 €). De Duitsers konden voor dit bedrag een bewijs kopen dat recht gaf op een Volkswagen, wanneer deze klaar zou zijn. De enorme fabriek, de grootste autofabriek van Europa, moest per jaar zo'n 800.000 wagens produceren. Op 26 mei 1938 legde Hitler de eerste steen voor de KdF-fabriek en in 1940 rolde de eerste wagen van de lopende band.

Er werden slechts een paar honderd personenauto's gebouwd, vrijwel allemaal voor partijbonzen. En toen brak de tweede wereldoorlog uit.

De fabriek werd opgeëist voor de productie van de Kübelwagen, een door Porsche ontworpen legervoertuig gemaakt op het chassis van de KdF-auto, later volgde nog de Schwimmwagen en tal van militaire voertuigen…

Na de oorlog verloren ongeveer 340.000 Duitse spaarders hun aanspraak op een nieuwe auto. Doordat de na-oorlogse VW-fabriek feitelijk geen partij was, werd het moeilijk om hun spaargeld terug te krijgen. Na een aantal rechtszaken werden de spaarders pas in de jaren zestig en zeventig gecompenseerd. Gedupeerden konden 600 DEM korting krijgen als zij een nieuwe VW kochten. Als zij dat niet wilden of konden, kregen zij 100 mark terug.

Eind jaren zeventig waren van ongeveer 120.000 spaarders de claims afgewikkeld. Ongeveer de helft had gekozen voor het uitbetalen van het geld en de andere helft voor de korting op hun nieuwe auto.