Bij historisch onderzoek is er een sterke tweespalt tussen wat we kunnen lezen (schrift) en wat oraal of enkel via artefacten tot ons komt. De laatste 2 hebben een meer duurzame en conservatief kritische aanpak nodig en overleefden meer dan 40.000 jaar cultuur.

Schriftelijke bronnen werden verboden, verbannen, verbrand, weggestoken, in het geheim of privé bewaard. De laatste 200 jaar werden de meeste geschriften ontcijferd en vertaald. De Nag Hamadi geschriften en andere oud Egyptische en Indische teksten werden door archeologen verzamelaars gered voor ons en de toekomstige generaties. Het is de moeite om je hier in te verdiepen.

Terwijl deze verhalen de voorbije 2000 jaar kunstenaars en opdrachtgevers hebben geïnspireerd en beïnvloed; komen er nu meer en meer verborgen boeken aan de oppervlakte. Deze raken aan de 'verboden' mondelinge tradities van Kelten, Quechua, Sami, enz...

Met dit werk laat ik 2 vrouwen zien die elkaar spiegelen én verschillend zijn. Ze kijken niet elkaar, noch ons als kijker aan. Ze tonen zichzelf en zijn in hun eigen wereld verzonken. De dialoog met de kunstenaar en de kijker laat ons in ons eigen overpeinzingen en gevoelens ronddwalen. Ze trekken ons aan en we hebben allerlei gevoelens, oordelen, interpretaties. We worden erdoor aangetrokken en ze doen ons wegkijken. Het beeld laat ons echter niet meer los.

Alles begint bij het idee en dan onderzoek ik de vorm en grootte.
Hier zie je mezelf aan het werk bij het ineenzetten van mijn doek. Ik vind het fijn (en praktisch bij aankoop transport uit Gent/Schleiper) om dit zelf te doen.