Een onverwachte korte reis naar Paros, een Grieks eiland, was het startschot van een avontuur dat veel langer zou duren. Ik logeerde er bij de neef van een dierbare vriendin. Een gerenommeerd binnenhuisarchitect, zo bleek. Zijn moderne woning, het interieur al even strak, is gelegen vlak aan het strand, omgeven door een fabelachtig panorama. Alsof dit alles nog niet genoeg is, is het echter in de tuin dat zich de ware schat bevindt.

Een dertigtal jaren geleden hebben ze daar een oud Myceens graf gevonden met daarin verschillende kleine Cycladische sculpturen. Zoals het in die tijd, circa 1600 v. Chr., gebruikelijk was gaven ze deze “Plastiras” genaamd, mee met hun overledenen naar het hiernamaals. Deze kleine godsbeeldjes met veelal vrouwelijke kenmerken zijn meestal uit marmer gehouwen. Ook op andere eilanden zijn soortgelijke beeldjes gevonden, maar die kregen dan telkens een andere benaming: o.a. Spedos of Idoles en dateren soms al van 7000 v. Chr. Bij nader onderzoek blijkt dat de woning in de baai van een toenmalige haven ligt die als draaischijf diende voor de toenmalige handel tussen de verschillende eilanden. Zo zijn er in de buurt verschillende plaatsen met oude restanten te bezoeken. De eigenaar vreest om binnen een x aantal jaren zijn tuin te zullen moeten afgegeven aan het Unesco erfgoed, maar in tussentijd kan het graf nog genieten van zijn rust. Het opzoekwerk dat ik nadien deed en de verdieping in de geschiedenis vormden de motor om dit schilderij te creëren.

Vandaag ben ik dan weer diep verwondert over hoe andere mensen naar het werk kijken, vragen stellen of er direct op los beginnen te fantaseren. Ook hun verhalen verrijken het mijne.