We zien een jongen in opperste concentratie uit zijn digitale context gerukt. Het portret komt uit een reeksje van 3 dat telkens dit spelend kind weergeeft. Het symboliseert de stilstaande innerlijke tijd. De jongen gaat volledig op in een schijnbaar nutteloos spel met een draad. Maar deze handeling is veel nuttiger dan we op het eerste zicht zouden denken. De tijd staat even stil voor hem. Hij ontsnapt tegelijkertijd even aan de grote druk van het constant online moeten zijn. Het leven is ook mooi zonder de "vind-ik-leuk" kliks als we ons dat kinderspelletje kunnen herinneren en opnieuw kunnen spelen...