Eline De Bruyne: 'Vaak voel ik me aangetrokken tot bevreemdende, licht absurde, verhalende werken, die je met vragen achterlaten. Twin Peaks als stilleven, zeg maar. In het werk van Tim Mannens lijkt dat de constante te zijn. Wat ligt die persoon daar (dood?) op de grond te doen? Wat zit er in de Adidas-tas? Wat heeft de blauwe man meegemaakt en waarom blijft Smiley incognito? Afstand en nabijheid zijn tegelijk aanwezig in dit werk. De blauwe reus heeft in al zijn kwetsbaarheid nood aan troost maar is te zeer in zichzelf gekeerd om die te krijgen. Smiley blijft achter het masker en met de handen in de zakken ongrijpbaar en onpersoonlijk, niet in staat om echte emoties te tonen of contact te leggen.  En toch, in die hoofden die naar elkaar gekeerd zijn, vormt zich een brug tussen de twee.'