Eline De Bruyne: 'Ik heb een zwak voor soms bijna kinderlijke naïeve, maar tegelijk visueel erg sterke werken. In al zijn eenvoud slaagt dit werk erin om de rode draad doorheen de kunstwerken die ik koos zo goed over te brengen: het verlangen naar en tegelijk ook de onmogelijkheid van aanraking en nabijheid. De antropomorfe vogelhuisjes zitten in een impasse. Ze kunnen elkaar nooit aanraken, tenzij misschien wanneer hun neus zou groeien als die van Pinokkio (of ook dan net niet), wat dan weer veronderstelt dat ze moeten liegen tegen elkaar waardoor ze afstand op een ander vlak creëren. De emotie op het gezicht van het verlegen vogelhuisje roept de vraag op of die aanraking nu net wel of net niet gewenst is.'