In Wegschrift in wit zet Matthieu Claus zijn onderzoek voort naar de transformatieve kracht van materiaal. Vertrekkend vanuit fragmenten van schroot en versleten objecten, benadert hij schilderkunst als een proces van afpellen, overschrijven en reconstrueren. Wat rest is geen louter beeld, maar een geladen oppervlak waarin sporen en structuren opduiken als stille overblijfsels van eerdere handelingen.

Het werk toont een gelaagde abstractie waarin onderliggende vormen — vaak afgeleid van Claus’ karakteristieke ‘cel’-structuren — subtiel door het oppervlak heen sijpelen. Deze visuele sporen geven richting aan de compositie zonder haar te fixeren. De overwegend witte vlakken functioneren als actieve dragers van betekenis: wit als stilte, als afwezigheid, maar ook als ruimte voor potentieel.

De titel Wegschrift in wit verwijst naar een verdwenen of uitgewiste schriftuur — een markering die niet langer leesbaar is, maar waarvan de afdruk blijft resoneren. De aanwezigheid van een enkel kleuraccent, strategisch geplaatst, introduceert een visueel ankerpunt dat spanning en richting aanbrengt binnen de ingetogen compositie.

Claus’ werk nodigt uit tot een aandachtige lezing van het materiële: niet als decoratief oppervlak, maar als drager van tijd, handeling en geheugen. Wegschrift in wit belichaamt deze benadering in zijn meest geconcentreerde vorm.