"So on one hand, you've got Nigel Farage claiming Brussels is full of grey little bureaucrats in grey little suits. On the other hand, there's Donald Trump, yelling that it’s basically a hellhole.

But walk through the streets—and no, not just the tourist traps—and the reality? Couldn’t be more different.

Despite the political chaos, massive political standstills, and the occasional convoy of armoured Audis, Brussels is beautiful. Genuinely. Not in a shiny, Instagram-filter way—no. In a “look at that bloody façade” kind of way. The very real Horta'esque Grandeur which was typical for the end of the 19th Century.

Massive old houses once owned by semi-important aristocrats with excellent taste and zero restraint. Columns, wrought iron, stained glass—it’s all still there, somehow untouched by the car-worshipping madness that bulldozed half the city.

And here's the kicker:
I got to live in one of them.

A glorious, slightly crumbling art deco mansion in Schaarbeek, complete with high ceilings, draughty windows, and yes—a curtainless arched window that looked like it belonged in a church.

But lucky me, my mum—absolute legend—handmade a set of curtains that fit those windows perfectly. Kept the cold out, which is a great thing knowing that said windows had only one-sided glass.

Fast forward: We’re moving out. Two young folks come by to take over the lease. They love the flat, but... they're not sure about buying the curtains. I mean—what?

So, in a last-ditch effort to sell them, I throw in something extra:
A drawing I’d made of the apartment.

Boom. Sold.

And to this day, I still wonder: is that drawing still hanging on the wall at Avenue Huart Hamoir 130? Or did it end up in a box somewhere, next to IKEA manuals and some old beer glasses?"

Nederlands:

"Aan de ene kant heb je Nigel Farage die roept dat Brussel vol zit met grijze ambtenaren in nog grijzere pakken. Aan de andere kant is er Donald Trump die brult dat deze plaats echt de Hellhole is.

Maar als je er gewoon eens écht door de straten wandelt dan zie je: de realiteit is... compleet het tegenovergestelde, rommelig, maar zeker niet monotoon.

Tuurlijk, er is politiek gekibbel, identitarisme. Af en toe een Audi met kogelvrije ramen die door rood rijdt. Maar toch... Brussel is mooi. Echt mooi. Niet op zo’n opgepoetste, Instagramfilter-manier, maar eerder van het type: “kijk naar hoe temidden van de chaos deze gevels zoveel geschiedenis prijsgeven!”

We hebben het hier over échte grandeur. Horta-style. Balkons, glas-in-lood, smeedijzeren krullen die nergens op slaan maar wél geweldig zijn.
Huizen die ooit toebehoorden aan de lagere adel & burgerij, en die tegenstelling tot Musk, Bezos en de gemiddelde verkavelingsvlaming – wél smaak hadden, en nul rem op hun bouwplannen.

Deze schets is een getuigenis van mijn jongere Brussel-jaren, Ik heb namelijk in zo’n huis gewoond.

Een prachtige, licht afbrokkelende art-decowoning in hartje Schaarbeek. Hoge plafonds, tochtige ramen, en jawel: een boogvenster zó groot dat het meer weg had van een kathedraalraam. Zonder gordijnen, natuurlijk.

Gelukkig had ik mijn geheime wapen: mijn mama. Een heldin in naald en draad. Zij naaide met liefde een perfect stel gordijnen, volledig op maat. En dat was geen overbodige luxe, want het glas was enkel.

Fast forward. We gaan verhuizen. Twee jonge mensen komen kijken om het contract over te nemen. Helemaal fan van het appartement. Tot ik begin over... de gordijnen.

Tja. Ze vonden ze wel mooi, maar kopen? Hmm. Twijfel.

Dus ik dacht: hoe krijg ik deze deal rond?

Ik heb er  de tekening bijgegeven. Zelf gemaakt, van het appartement.

En ja hoor: gordijnen verkocht.

Tot op de dag van vandaag vraag ik me af:
hangt die tekening daar nog steeds aan de muur in Avenue Huart Hamoir 130?
Of ligt die ergens in een doos tussen IKEA-handboeken en afgewassen pintglazen van een feestje dat niemand zich nog herinnert?"

Avenue Huart Hamoir 130

Quinn Vermeersch

Ballpoint on Paper