In Zonder aanleiding ontvouwt zich een abstract visueel landschap dat balanceert tussen herkenbare vormen en vrije interpretatie. Een cartooneske wolk zweeft centraal in beeld, omlijnd in blauw en geplaatst tussen vervaagde architecturale elementen, bloemmotieven en geometrische patronen. De compositie is gelaagd en ongrijpbaar, alsof fragmenten van verschillende werkelijkheden elkaar overlappen.

Claus maakt gebruik van een collagetechniek met verf: hij schuurt, overschildert en laat delen zichtbaar die eerder verborgen waren. Sporen van patronen — misschien ooit functioneel, nu decoratief — worden opnieuw in het werk opgenomen. Door het gebruik van versleten structuren en ‘afval’ als grondstof krijgt het doek een tastbare geschiedenis, een verleden dat blijft meeklinken.

Ondanks de afwezigheid van een duidelijke aanleiding of narratief, dwingt het werk tot aandachtig kijken. Associaties met stedelijke ruimte, herinnering en vervreemding worden opgeroepen, zonder dat het werk zich laat vastpinnen. Deze spanning tussen het figuratieve en het abstracte — tussen controle en toeval — maakt Zonder aanleiding tot een mentale ruimte waarin vergankelijkheid wordt getransformeerd tot poëtische vernieuwing.