In deze reeks tekeningen ontvouwt zich een landschap zonder plaats. Niet de horizon zelf, maar de spanning ertussen wordt zichtbaar : wat scheidt en tegelijk verbindt.
Lijnen verschijnen als ademscheuren, dunne breukvlakken die stilte dragen. Elke laag schuift over de andere heen, als herinneringen die niet verdwijnen maar verschuiven.
Het gaat om wat onderhuids gloeit - de onderstromen, de vertraagde stilte, de grens die voortdurend verschuift.

De werken zijn sporen van beweging en verstilling, een poging om zichtbaar te maken wat meestal verborgen blijft : het trage, het restrictieve, het onzegbare, tussen lagen.