Ingrid heeft zo goed als altijd één bij.
Minstens één.
Het is raar mocht Ingrid de deur uit gaan zonder. Wanneer Ingrid zónder de deur uit zou gaan; dan is het wellicht om er één te kopen.

Terwijl bij Marnix is dat eerder een uitzondering. Marnix durft al wel eens, zo af en toe. Maar dan meer op zichzelf, voor zichzelf. Het is zijn stille gelukje, zijn kleine beloning voor al dat harde werken.
Marnix is loodgieter.

Om dan tot bij Marleen te komen...
Tot voor kort hadden we veronderstelt dat Marleen niet zou zwichten.
Ze was tegen. Al die jaren!
Om dan nu... in vol ornaat te pronken en volledig overgegeven gelijk een halve zottin er mee publiekelijk gaan staan zwaaien zoals een over-suikert pamperkind met zijn nieuwe rammelaar zou staan flapperen bij de rest van de imaginaire pamper-crew.

En dan is er Pieter.
En het interesseert Pieter eigenlijk allemaal geen reet. Hij heeft één bij en hij zal het gebruiken, als het hem uitkomt. Óf niet.
Nu wel.

En er speelde ook een violist.