In de Kasteeldreef in Lochristi – een 300 meter lange populierenlaan die naar een kasteel leidt – verzamelde ik een jaar lang stengels van de grote brandnetel. Ik spon evenveel garen als de afstand die ik telkens aflegde, en weefde er een neteldoek mee: een textiel dat traditioneel wordt gebruikt als zeefdoek om confituur te maken. Sinds de industriële revolutie worden neteldoeken doorgaans vervaardigd uit gecultiveerde vezels zoals katoen en linnen. Met mijn brandneteldoek herstel ik de band met het oorspronkelijke materiaal waar de naam naar verwijst.

 Ik ben fan van wandelkunstenaar Stanley Brouwn. This way Brouwn zijn kleine schetsjes, gemaakt door voorbijgangers die hem de weg wijzen vanaf een punt dat inmiddels niet meer te achterhalen is. Dat geldt ook zo voor het weefsel; er is geen eenduidige A of B meer; alleen een ineengeweven afstand.

Neteldoeken worden vandaag de dag vrijwel niet meer van brandnetel gemaakt, maar van gecultiveerde vezels zoals katoen of linnen. De oorspronkelijke netelvezel wordt juist vermeden: het is een plant die overal wortelt, als onkruid wordt beschouwd en wijst op overbemesting in landbouwgrond. Tegelijk staat de plant voor het maken van voeding, huisvlijt, het hiernamaals: in de prehistorie werden mensen begraven in neteldoeken. Het absurde en banale in mijn werk zit ook in het monnikenwerk waarmee ik honderden brandnetelstengels heb geoogst, gepeld en verwerkt tot iets dat gebruikt wordt om confituur uit te wringen.