Middernacht. Café Jan van Gent op de hoek van de tramsporen. Leeg.
Uit de duisternis viel een silhouet naar voren. Een tas rinkelde met flessen. Een Spanjaard, een jaar of vijftig.

— Hebben jullie sigaretten? — vroeg hij meteen in drie talen.
Hij stelde zich voor met drie namen. De laatste — Don Quichot.

Hij sprak snel: fabriek, routine, de wind waartegen hij vecht. Bang voor maar één ding — dat morgen een andere Spanjaard zijn plaats inneemt.

En even plotseling verdween hij als hij verschenen was.
— Buenas noches, bohemios! — riep hij, en loste op in de nacht.

Wij bleven aan tafel, peinzend:

Diego¿ Pablo¿ Hugo¿ Of toch Don Quichot ¿