Het werk vertrekt vanuit een mesthoop als symbool voor vergankelijkheid: het einde van het traditionele boerenleven en het verval van autonomie. 

Bovenop staat een verlaten redderstoel met een blauw-wit gestreepte parasol, verwijzend naar Auschwitz en de illusie van bescherming. 

Aan de voet ligt een teddybeer met een rode driehoek, symbool van kwetsbaarheid en politieke gevangenschap. 

Ikzelf sta naakt voor de hoop, fragmentarisch geschilderd, met handen omhoog en het V-teken, terwijl een waterpistool op mij gericht is . 

De absurditeit van realiteit.