Dit werk onderzoekt de dialoog tussen verschillende soorten klei, porselein en zelfontwikkelde glazuren. Door deze materialen te combineren ontstaan subtiele spanningsvelden die zowel visueel als structureel voelbaar zijn. Deze spanningen worden verder versterkt door het toepassen van variërende droogtegraden, bereikt via een behandeling met een bunzenbrander vóór het bak- of stookproces. Het gebruik van papierporselein voegt een extra dimensie toe, waarbij de fragiliteit en textuur van het materiaal een contrast vormen met de robuustheid van klei. Het resultaat is een spel van vorm, oppervlak en spanning, waarin het proces zelf een essentieel onderdeel van de esthetiek wordt.